Diksmuide
|
Verticaal Divider
is een kleine stad in de provincie West-Vlaanderen. De oorsprong ervan gaat terug tot de 9e eeuw, toen de Frankische nederzetting Dicasmutha werd gesticht nabij de rivier de IJzer, die in de 12e eeuw stadsrechten kreeg. Diksmuide heeft door de eeuwen heen vele malen geleden onder oorlogen. Beginnend vanaf de 15e-eeuwse oorlogen tussen Nederland, Frankrijk, Spanje en Oostenrijk, tot aan de hecatomb van de Eerste Wereldoorlog.
16 oktober 1918 begonnen de gevechten met het Duitse leger. Als gevolg van de verwoestende aanvallen en bombardementen onderging Diksmuide hetzelfde lot als Ieper, alleen de ruïnes van de stad bleven over. In jaar 1920 begon de nauwgezette wederopbouw en pogingen om de stad in zijn oude vorm te herstellen. Wat een kleine stad betreft, u zult hier een aantal echt interessante attracties vinden, zoals de kerk van St. Nicholas, stadhuis, klein Begijnhof of het bouwen van de voormalige vismarkt.
|
De meest indrukwekkende plaatsen zijn echter die die doen denken aan de nachtmerrie van de Eerste Wereldoorlog. Het ongewone Ijzer-museum, waar op 22 verdiepingen oorlogstentoonstellingen zijn, donkere doodsloopgraven waar Belgische soldaten jarenlang leefden en stierven, en de Duitse oorlogsbegraafplaats Vladslo.
Sint-Niklaaskerk
1089 - Diksmuide wordt een zelfstandige parochie.
|
1144 -Sint-Niklaaskerk werd gebouwd.
1333 - de romaanse kapel wordt door brand verwoest en er wordt een gotische hallenkerk voor in de plaats gebouwd. 1566 - De in de kerk verzamelde schatten hebben de aanvallen van beeldenstormers overleefd. |
1668 - kerkvuur weer. De herbouwde kerktoren krijgt zijn huidige vorm.
1919 - reconstructie van de verwoeste kerk. 1940 - na zware bombardementen 1940 - na zware bombardementen, alleen de muren bleven van de kerk. |
De huidige kerk is een reconstructie van een gotisch gebouw met een decoratieve toren uit de 17e eeuw. Door de eeuwen heen heeft de kerk vele prachtige kunstwerken verzameld, zoals het sacramentarium (1614), de doopvont (1626), kraampjes en het schilderij op het hoofdaltaar van Jacob Jordaens (1644). Helaas werden de schatten die de Beeldenstorm hadden overleefd, vernietigd tijdens een zwaar bombardement in 1940. De schitterende doopvont is een kopie van de doopvont die Jan van der Carre in 1626 heeft gemaakt voor de parochiekerk in Diksmuide.
Begijnhof
In de 13e eeuw isoleerden seculiere vrouwen zich van de rest van de samenleving om een onafhankelijk leven te leiden. Ze vestigden hun eigen Begijnhof aan de moerassige noordrand van Diksmuide. Er was een kapel, een ziekenboeg en verschillende woonhuizen. De kaart van 1697 was een gedragscode en bevatte details over het leven van een gesloten gemeenschap van begijnen. De convent werd geleid door de zogenaamde meesteres. Begijn zodra je aankomt Begijnhof en legde geloften van kuisheid en gehoorzaamheid af.
Inwoners Begijnhof ze zorgden voor de zieken, leerden godsdienst en maakten kant. Na de Eerste Wereldoorlog Begijnhof is volledig herbouwd op basis van oude plannen. Helaas zijn begijnen verdwenen. Vandaag Begijnhof het is eigendom van de organisatie De Lovie en wordt bewoond door mensen met een verstandelijke beperking.
Geschiedenis van Diksmuide tijdens de Eerste Wereldoorlog
|
IJzer Museum |
Verticaal Divider
De oorspronkelijke toren werd in 1930 gebouwd als oorlogsmonument ter nagedachtenis aan de soldaten die tijdens de Eerste Wereldoorlog aan het West-Vlaamse front zijn omgekomen. De toren werd jarenlang beschouwd als een symbool van de Vlaams-nationalisten. In jaar 1946 werd ze onder mysterieuze omstandigheden opgeblazen.
|
In 1965, na 13 jaar, was de bouw van een nieuw, prachtig monument voltooid. De toren 84 meter, het hoogste vredesmonument van Europa, herbergt een interessant museum (Oorlog, Vrede, Vlaamse Emancipatie). Op de 22 verdiepingen zijn er veel militaire tentoonstellingen, zoals wapens en uniformen. Historische foto's tonen het lijden van soldaten en burgers. Een bezoek aan het museum begint met een rit naar de top van het gebouw. Het terras biedt een prachtig uitzicht over de hele regio van Nieuwpoort tot Passendale, Ieper, Poperinge en Ploegsteert.
De toren gelegen langs de IJzer in Diksmuide is versierd met de letters AVV-VVK (Alles voor Vlaanderen-Vlaanderen voor Christus), er staat een inscriptie voor de ingang Geen oorlog meer. Het motto van het museum is: Wat blijft er van het leven over? Wat is er over van het land?
De toren gelegen langs de IJzer in Diksmuide is versierd met de letters AVV-VVK (Alles voor Vlaanderen-Vlaanderen voor Christus), er staat een inscriptie voor de ingang Geen oorlog meer. Het motto van het museum is: Wat blijft er van het leven over? Wat is er over van het land?
|
ADRES:
IJzerdijk 49, 8600 Diksmuide |
TICKET PRIJS:
8 euro |
OPENINGSTIJDEN:
Januari-februari-maart-oktober-november-december: van 9.00 tot 17.00
(Zaterdag, zondag en feestdagen: van 10.00 tot 17.00)
April-mei-juni-juli-augustus-september: van 9.00 tot 18.00
(Zaterdag, zondag en feestdagen: van 10.00 tot 18.00)
Gesloten op 24/25/ 31 / 31 december, 01 / 02 januari + 3 weken na Kerstmis.
Laatste toegang een uur voor sluitingstijd.
Januari-februari-maart-oktober-november-december: van 9.00 tot 17.00
(Zaterdag, zondag en feestdagen: van 10.00 tot 17.00)
April-mei-juni-juli-augustus-september: van 9.00 tot 18.00
(Zaterdag, zondag en feestdagen: van 10.00 tot 18.00)
Gesloten op 24/25/ 31 / 31 december, 01 / 02 januari + 3 weken na Kerstmis.
Laatste toegang een uur voor sluitingstijd.
1914-1918 DODENGANG
Dit is een bijzondere plek, die doet denken aan de hecatomb van WO I, die Diksmuide op een bijzondere manier beleefde. De stad die aan de frontlinie lag, werd, net als Ieper, bijna volledig verwoest door het Duitse leger.
De bestaande doodsloopgraven langs de rivier de Ijzer, op slechts 100 meter van de vijandelijke loopgraven, zijn het laatste overgebleven deel van het versterkingssysteem van de Eerste Wereldoorlog.
Tegenwoordig herinneren deze honderden meters aan vestingwerken ons aan de verschrikkingen van de oorlog, de honderd jaar oude zandzakken die tot steen waren gehard en de smalle loopgraven veiligstelden, markeerden de plaats waar Belgische soldaten vier jaar leefden en stierven.
De bestaande doodsloopgraven langs de rivier de Ijzer, op slechts 100 meter van de vijandelijke loopgraven, zijn het laatste overgebleven deel van het versterkingssysteem van de Eerste Wereldoorlog.
Tegenwoordig herinneren deze honderden meters aan vestingwerken ons aan de verschrikkingen van de oorlog, de honderd jaar oude zandzakken die tot steen waren gehard en de smalle loopgraven veiligstelden, markeerden de plaats waar Belgische soldaten vier jaar leefden en stierven.
|
ADRES:
dodengang, ijzerdijk 65 TICKET PRIJS: 4 euro
|
OPENINGSTIJDEN:
1 april-15 november 10.00-18.00 16 november-31 maart, dinsdag en donderdag 9.30-16.00 Laatste opname een half uur voor sluitingstijd |
|
Duitse begraafplaats
martial Vladslo |
Verticaal Divider
Gelegen op ongeveer drie kilometer van de stad Vladslo, nabij Diksmuide in België, is het de rustplaats van Duitse soldaten die zijn omgekomen in de Eerste Wereldoorlog.
|
"Soldatengraven zijn de grootste vredespredikers"
Albert Schweitzer winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede
Albert Schweitzer winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede
Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog waren er 678 Duitse militaire begraafplaatsen in België, waar 134 duizenden gevallen Duitse soldaten werden begraven. In 1925 werd het aantal begraafplaatsen teruggebracht tot 128 en ten slotte werden, onder een internationale overeenkomst, vier begraafplaatsen gecreëerd in de steden: Hooglede (8246 gevallen soldaten), Langemark (44.249 gesneuvelden, waaronder 25 in een massagraf), Menen (47.864 gedood) en in Vladslo (25.645 begraven).
Vladslo Cemetery staat, net als andere Duitse begraafplaatsen, duidelijk in contrast met Engelse en Amerikaanse begraafplaatsen. Er is geen trots op helden, geen verheven slogans, je kunt zien dat het een begraafplaats is van de verslagen. Donkere stenen platen, elk gegraveerd met de namen, achternamen, rangen en data van overlijden van twintig soldaten.
Bovendien wordt de sombere stemming versterkt door de sculptuur Treurend ouderpaar door Käthe Kollwitz van de beroemde Duitse beeldhouwster, wiens jongste zoon Peter werd gedood in de buurt van Diksmuide 23 oktober 1914. Dit beeld symboliseert de pijn en het lijden van alle ouders die hun kinderen verloren in de oorlog. Peter Kollwitz werd begraven in een van de graven tegenover het monument.
Vlakbij de begraafplaats ligt het Käthe Kollwitz-museum, dat het verhaal vertelt van haar zoon Peter, een jonge soldaat die een paar dagen na aankomst in Diksmuide stierf. Er is ook een verhaal over Käthe, de beroemde Duitse beeldhouwer, over haar lijden na de dood van haar geliefde zoon, over het pacifisme dat zich manifesteerde in haar werken die in de jaren dertig en veertig in Duitsland werden gemaakt. In 1942 werd Käthe's kleinzoon Peter aan het Russische front gedood, en zij stierf zelf 22 april 1945 zonder het einde van de oorlog te zien die ze zo haatte.
Bovendien wordt de sombere stemming versterkt door de sculptuur Treurend ouderpaar door Käthe Kollwitz van de beroemde Duitse beeldhouwster, wiens jongste zoon Peter werd gedood in de buurt van Diksmuide 23 oktober 1914. Dit beeld symboliseert de pijn en het lijden van alle ouders die hun kinderen verloren in de oorlog. Peter Kollwitz werd begraven in een van de graven tegenover het monument.
Vlakbij de begraafplaats ligt het Käthe Kollwitz-museum, dat het verhaal vertelt van haar zoon Peter, een jonge soldaat die een paar dagen na aankomst in Diksmuide stierf. Er is ook een verhaal over Käthe, de beroemde Duitse beeldhouwer, over haar lijden na de dood van haar geliefde zoon, over het pacifisme dat zich manifesteerde in haar werken die in de jaren dertig en veertig in Duitsland werden gemaakt. In 1942 werd Käthe's kleinzoon Peter aan het Russische front gedood, en zij stierf zelf 22 april 1945 zonder het einde van de oorlog te zien die ze zo haatte.
