Kolegiata Saint-Barthélémy
Świątynia została ufundowana przez proboszcza katedry Świętego Lamberta, Godescalca de Morialmé’a, za panowania księcia-biskupa Baldérica (1008-1018), następcy Notgera. Jest cennym świadectwem architektury romańskiej stylu reńsko-mozejskiego. Wzniesiona poza murami miasta na początkowym planie krzyża łacińskiego kolegiata była wielokrotnie przebudowywana. Chór wschodni (prezbiterium), o płaskiej ścianie końcowej, pochodzi z końca XI wieku. Transept i trzy nawy dobudowane zostały na początku XII wieku. Tworzące część frontową potężne skrzydło zachodnie („Westwerk”) powstało jako ostatnie, około 1170-1185 r. Kościół odrestaurowano w XIV i XVI wieku oraz poddano modernizacji w XVIII wieku.
Po przebudowie chóru (około 1706), dobudowano dwie dodatkowe nawy boczne (około 1735-1748), a w fasadzie głównej wykuto monumentalny portal, który zastąpił pierwotne wejścia boczne. Budowla zwieńczona jest sklepieniem, a od wewnątrz na całej powierzchni pokryta jest stiukami i ozdobami malowanymi. Po rozwiązaniu kapituły kolegiackiej (1797), kościół więtego Bartłomieja przerobiono na magazyn wojskowy. Kolegiatę przywrócono kultowi religijnemu w 1803 roku, odtąd była ona kościołem parafialnym. Jej stan posiadania powiększył się wówczas o słynną chrzcielnicę z kościoła Notre Dame-aux-Fonts (zaliczaną do „siedmiu cudów Belgii”), carillon z opactwa Val-Saint-Lambert i piękny zespół rzeźb pochodzący z kościoła parafialnego Saint-Thomas, zniszczonego na początku XIX wieku. W latach 1999-2006 kościół poddano gruntownej renowacji.
Po przebudowie chóru (około 1706), dobudowano dwie dodatkowe nawy boczne (około 1735-1748), a w fasadzie głównej wykuto monumentalny portal, który zastąpił pierwotne wejścia boczne. Budowla zwieńczona jest sklepieniem, a od wewnątrz na całej powierzchni pokryta jest stiukami i ozdobami malowanymi. Po rozwiązaniu kapituły kolegiackiej (1797), kościół więtego Bartłomieja przerobiono na magazyn wojskowy. Kolegiatę przywrócono kultowi religijnemu w 1803 roku, odtąd była ona kościołem parafialnym. Jej stan posiadania powiększył się wówczas o słynną chrzcielnicę z kościoła Notre Dame-aux-Fonts (zaliczaną do „siedmiu cudów Belgii”), carillon z opactwa Val-Saint-Lambert i piękny zespół rzeźb pochodzący z kościoła parafialnego Saint-Thomas, zniszczonego na początku XIX wieku. W latach 1999-2006 kościół poddano gruntownej renowacji.
Na zbudowanych z piaskowca murach zewnętrznych transeptu i nawy środkowej zachowały się zdobienia w postaci lizen (płaski pionowy występ w murze zewnętrznym). charakterystyczne dla architektury romańskiej regionu Mozy. Wystające pionowe lizeny leżą naprzemiennie z półkolistymi niszami i zwieńczone są u góry fryzem arkadowym biegnącym pod gzymsem (tzw. układ lombardzki).
Wznoszący się po stronie zachodniej Westwerk, również z piaskowca, jest wyjątkowym przykładem XII-wiecznego stylu romańskiego z regionu Mozy. Ma on kształt prostopadłościanu o wymiarach: wysokość 22 metry, długość 28 metrów, głębokość 12 metrów. Lizeny i arkady, podpierające się na wąskich kolumienkach z wapienia, urozmaicają jego trójpoziomowe fasady. Potężna bryła Westwerku stanowi podstawę dla dwóch bliźniaczych wież, zbudowanych na planie niemal dokładnego kwadratu. Wieże mają dwa piętra z podwójnymi, zdobionymi okienkami (biforiami) i podobnie jak poprzednio zdobione są lizenami. Wieże zwieńczone są trójkątnymi frontonami szczytowymi i czterospadowym dachem z połaciami w kształcie rombu.
Wznoszący się po stronie zachodniej Westwerk, również z piaskowca, jest wyjątkowym przykładem XII-wiecznego stylu romańskiego z regionu Mozy. Ma on kształt prostopadłościanu o wymiarach: wysokość 22 metry, długość 28 metrów, głębokość 12 metrów. Lizeny i arkady, podpierające się na wąskich kolumienkach z wapienia, urozmaicają jego trójpoziomowe fasady. Potężna bryła Westwerku stanowi podstawę dla dwóch bliźniaczych wież, zbudowanych na planie niemal dokładnego kwadratu. Wieże mają dwa piętra z podwójnymi, zdobionymi okienkami (biforiami) i podobnie jak poprzednio zdobione są lizenami. Wieże zwieńczone są trójkątnymi frontonami szczytowymi i czterospadowym dachem z połaciami w kształcie rombu.
W prezbiterium znajduje się ołtarz główny ozdobiony obrazem Engleberta Fisena (1655-1733), przedstawiający męczeństwo św. Bartłomieja. W pięciu nawach kościoła zgromadzono wiele dzieł sztuki. W prawej części transeptu znajdziemy obraz, Wyniesienie św. Krzyża, który namalował najbardziej utalentowany malarz XVII- wieczny, w Liege, Bertholet Flemala (1614-1675). W lewej części transeptu wisi obraz Ukrzyżowanie z 1684 roku, którego autorem jest Engelbert Fisena. Obraz ten, stworzony dla ołtarza głównego w kościele Sainte - Madeleine, uznawany jest za jedno z największych osiągnięć tego XVII-wiecznego malarza. W starym ołtarzu, widocznym w prawej nawie bocznej, można podziwiać Ostatnią wieczerzę ( 1708), obraz który namalował Theodore - Edmund Plumier ( 1671-1733 ).
U kunt ook genieten van de houten sculpturen geschilderd in navolging van wit marmer. Hier kunt u de beeldende kunst school, de achttiende-eeuwse Luik te zien. Het monumentale orgel, in januari 7 1852 jaar, zijn het werk van de fabriek Merklin en Schütze. Schrijnwerk orgel is het werk van de beeldhouwer PN Radino.
De belangrijkste schat in de collegiale kerk is ongetwijfeld het doopvont, dat behoort tot de zeven wonderen van België. Het komt uit de kerk van Notre Dame - aux - Fonts. Gelegen in de buurt van de kathedraal van Saint - Lambert kerk Notre Dame was de doopkapel. Beide kerken werden vernietigd in de periode die na de Franse Revolutie kwam en een einde aan de tijd van de onafhankelijkheid Luik. Het deksel van het lettertype, die net als het bad moest worden gemaakt van messing, en zijn versierd met cijfers van profeten en apostelen, verdween. Doopkapel is een goed voorbeeld van een bekwame combinatie van elementen uit de oudheid, Byzantijnse kunst en tradities mozejskiej. De enige thema dat in vijf opeenvolgende fasen wordt herhaald in de vorm van wypukleń op de muur van het vat, is de doop.
Kadź ustawiona jest na kamiennym cokole i wydaje się być podpierana przez woły., których pierwotnie było dwanaście (pozostało dziesięć). Są one symbolem dwunastu apostołów. Stylizowane drzewa noszą znamiona wpływów bizantyjskich. Rozdzielają one większość scen, a zarazem stanowią między nimi przejście. We wszystkich scenach postać centralna-kaznodzieja lub chrzciciel-jest nieco wyższa od pozostałych otaczających ją osób. Tego typu sposób prezentacji chętnie stosowany był w sztuce ludowej wszystkich czasów i krajów, jednak tutaj artysta tak skomponował sceny, że dysproporcja ta wydaje się naturalna. Wyryte na kadzi inskrypcje pozwalają zidentyfikować wszystkich bohaterów. Mamy tutaj: przepowiednię Jana Chrzciciela, chrzest neofity lub chrzest skruchy, scena centralna chrzest Chrystusa, chrzest Korneliusza, chrzest Kratona.
Chrzcielnicę wykonano metodą na wosk utracony. Polega ona na tym, że wyrabiany w wosku model zostaje starannie pokryty gliną. Po wysuszeniu, tak przygotowaną formę wypala się w ogniu. Na tym etapie wypływa z niej wosk, który zostaje utracony. Następnie do formy wlewa się stopiony mosiądz. Po ostygnięciu i usunięciu gliny zostaje poddany szlifowaniu drobnym piaskiem, a następnie pokryty cienką powłoką ze złota.
Chrzcielnicę wykonano metodą na wosk utracony. Polega ona na tym, że wyrabiany w wosku model zostaje starannie pokryty gliną. Po wysuszeniu, tak przygotowaną formę wypala się w ogniu. Na tym etapie wypływa z niej wosk, który zostaje utracony. Następnie do formy wlewa się stopiony mosiądz. Po ostygnięciu i usunięciu gliny zostaje poddany szlifowaniu drobnym piaskiem, a następnie pokryty cienką powłoką ze złota.
Adres:
Place Saint Barthelmy 8 4000 Liege |
Godziny otwarcia:
poniedziałek-sobota: 10.00-12.00 i 14.00-17.00 niedziela: 14.00-17.00 Msze święte: wtorek-sobota: 18.00 niedziela: 9.30 |
Ticket prijs:
2 euro |